W ub.piątek i sobotę odbyły się w Słupsku dwa Jubileusze: 100. rocznicy urodzin – Pana Mieczysław Matyjaszka oraz 100. rocznicy urodzin Pani Wandy Rączki.

W uroczystościach wzięły udział także Pani Marta Makuch Zastępca Prezydenta Miasta Słupska oraz Pani Krystyna Wrycz Kierownik Urzędu Stanu Cywilnego.

Skrót życiorysu Pana Mieczysława
Pan Mieczysław Matyjaszek urodził się we wsi Bochotnica, nad Wisłą, jako czwarte dziecko w rodzinie. Niestety, gdy miał 2,5 roku zmarła jego mama i wychowaniem Pana Mieczysława i rodzeństwa zajmował się tylko tata. W swojej rodzinnej wsi uczestniczył do szkoły podstawowej, w czerwcu 1937 wstąpił do Junackich Hufców Pracy II Batalion Ochaby.
17 czerwca tego samego roku wyjechał na wschód w celu budowy bunkrów ochronnych.
W Junakach był do 1 września 1938. 10 lutego 1939 został wcielony do jednostki wojskowej 28 Pułku Artylerii Lekkiej stacjonującej w Zajezierzu koło Dęblina. Skierowany został od razu do szkoły podoficerskiej, którą skończył w lipcu z wynikiem bardzo dobrym.

W sierpniu 1939 zaczęła się mobilizacja przed nadchodzącą II wojną światową.
31 sierpnia 1939 dowieziono, m.in. Pana Mieczysława, pociągami do Sieradza, a potem pieszo dotarł do Wielunia, gdzie 1 września 1939 rozpoczęła się dla niego wojna – Wieluń został zbombardowany przez Niemców. Jako łącznościowiec został przydzielony do dyspozycji dowódcy Dywizjonu. Jego zadaniem było utrzymywać łączność między dowódcą Dywizjonu a centralą telefoniczną na punkcie obserwacyjnym. Jego stanowisko zostało ostrzelane, niszcząc łączność. Następnie przemieścił się wraz z innymi do Warszawy, gdzie rozdzielono grupę w celu koncentracji wojsk na wschód od Wisły.
27 września 1939 pod Zamościem stoczył ostatnią bitwę z Niemcami. Otoczeni przez wojska niemieckie, z powodu braku amunicji i możliwości obrony, zostali wzięci do niewoli. Zamknięto ich na terenie cukrowni w Szczebrzeszynie, skąd Pan Mieczysław uciekł jeszcze tego samego dnia dzięki nieznajomej kobiecie, która dostarczyła mu cywilne ubrania.
Po powrocie do rodzinnej wsi wiosną 1940 brał udział w drobnych akcjach sabotażowych przeciw Niemcom. W 1941 zawarł związek małżeński z Apolonią, który przetrwał ponad 60 lat. W lutym 1942 roku urodził się pierwszy syn Tadeusz.

W listopadzie 1942 Niemcy spacyfikowali okolicę, w której mieszkał. Część ludności, około 35 osób, Niemcy rozstrzelali na miejscu, pozostałych, w tym Pana Matyjaszka wywieziono na Zamek w Lublinie, który zaadaptowano na więzienie. Przebywał tam do 8 grudnia tego samego roku. 10 grudnia 1942 przetransportowano go wagonami bydlęcymi przy trzaskającym mrozie do Oświęcimia a następnie do Birkenau (Brzezinka). 6 czerwca 1943 został przewieziony do Obozu Hitlerowskiego Ravensbruck, gdzie przebywał do 20 czerwca; następnie trafił do fabryki zbrojeniowej w Kluczewie koło Szczecina. Tam, w ramach obozu hitlerowskiego, pracował do połowy stycznia 1945 ( do chwili zbombardowania fabryki przez aliantów). 1 kwietnia 1945 wywieziono go do obozu Sachsenchausen koło Berlina. 2 maja 1945, jak sam wspomina, odzyskał wolność dzięki amerykańskim żołnierzom. Przez kilka miesięcy mieszkał w Lubece w oczekiwaniu na transport do Polski. 1 listopada 1945 roku wrócił do rodzinnego domu w Bochotnicy, którego już niestety nie było, ponieważ Niemcy go spalili; na szczęście rodzina ocalała. 9 listopada 1945 przyjechał do Słupska gdzie osiedlił się na stałe. 19 listopada 1945 podjął pracę jako motorniczy na tramwajach w ówczesnym Przedsiębiorstwie Komunalnym, w którym pracował do emerytury do 1983 . 8 stycznia 1986 uchwałą Rady państwa odznaczony został Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Wraz z żoną Apolonią doczekał trzech synów i córki. Nadal mieszka w Słupsku gdzie po zawierusze wojennej osiedlił się wraz z rodziną. pracował tu, wychował dzieci, doczekał 8 wnuków, 12 prawnuków i 1 praprawnuka.

Skrót życiorysu Pani Wandy:
Urodziła się w Godowie, na Lubelszczyźnie 20 września 1919; średnią szkołę ukończyła w Lublinie w 1938 roku, następnie studiowała w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego na Wydziale Rolnym. Okupacja przerwała studia. Podczas okupacji aktywnie uczestniczyła w ruchu oporu AK, za co została odznaczona po zakończeniu wojny wieloma odznaczeniami. Po wojnie studiowała na Akademii Medycznej w Łodzi i ukończyła Wydział Lekarski w 1952 roku. Po studiach rozpoczęła pracę zawodową w Słupsku.
Pracowała w Szpitalu miejskim na oddziale dziecięcym wewnętrznym, w Pogotowiu Ratunkowym, w DOmu Małego Diecka i Przychodni Kolejowej. Pracę zawodową zakończyła w 2000 roku. Za swoją pracę odznaczona została Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski oraz wieloma odznaczeniami resortowymi i za zasługi dla obronności kraju i walki z okupantem. Wychowała 3 synów, ma 5 wnuków i 7 prawnuków.